Του Ορέστη Π. Κύρτση -

Εδώ και καιρό έχω διαμορφώσει την πεποίθηση ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε αναπτύξει ένα πλέγμα μηχανισμών προκειμένου να περιορίζουμε τη δημιουργικότητά μας στην εμπλοκή με διάφορες κλίμακες παραγωγικών κοινοτήτων με την ευρεία έννοια. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η παθολογία εμφανίζεται προκειμένου να μετριάζει τον ενεργητικό χαρακτήρα του ρόλου των πολιτών.

Στο μυαλό μου έχω ένα τριγωνικό παράδειγμα που πιθανότατα είναι ατελές ή αποσπασματικό, νομίζω είναι, ωστόσο, ενδεικτικό. Αν αντιπαραβάλουμε τη στερεοτυπική σχέση των δύο μερών α. σ’ ένα σχολείο μεταξύ δασκάλου – μαθητών, β. σε μια εταιρεία μεταξύ εργοδότη – εργαζομένων και γ. σε ένα κόμμα μεταξύ μεγαλοστελέχους – μελών, θα διαπιστώσουμε μια κοινή «παθολογία». Διακρίνεται μια τάση υποταγής στην εκάστοτε «ηγεσία» όχι κατ’ ανάγκη με όρους δουλικότητας, αλλά με όρους εξάρτησης. Αναφέρομαι σε μια εξάρτηση που εξυπηρετεί την απουσία δημιουργικής πρωτοβουλίας και εξασφαλίζει ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε να είναι δυνατή η απολαβή μιας έτοιμης αμοιβής. [...]

Διαβάστε όλο το άρθρο στο arriton.gr